Die Bleierne Zeit

Die bleierne Zeit van de Duitse cineaste Margarethe von Trotta ging in 1981 in première. De film won op het filmfestival van Venetië de Gouden Leeuw. Hij vertelt de geschiedenis van Gudrun Ensslin, sleutelfiguur van de beruchte Baader-Meinhof-groep, in 1977 omgekomen (zelfmoord? vermoord?) in de Stammheim-gevangenis. In 1981 lag de terreur van de Rote Armee Fraktion nog vers in het geheugen. Bijna vijfentwintig jaar later zijn de RAF en Ensslin afgevlakt tot een hoofdstuk in de Duitse geschiedenis. Eindelijk kan Die bleierne Zeit op waarde worden geschat.

Inderdaad, het is een meesterstuk. Die bleierne Zeit fileert de waan van de terrorist. Even snerpend analyseert de film de machteloosheid van de reguliere maatschappij om met die waan om te gaan. Maar Die bleierne Zeit is vooral het verhaal van twee zusters: Juliane en Marianne. Onverzoenlijk staan ze tegenover elkaar, Juliane, de idealistische journaliste en Marianne, overtuigd terroriste, iemand die zich niet de luxe van emoties kan veroorloven. En toch weet Juliane haar te verleiden om haar schild te laten zakken en haar gevoel toe te laten.

Die bleierne Zeit heeft de allure van een sprookje in de traditie van de gebroeders Grimm: het vertelt een elementair verhaal over oerkrachten die de mensen binden en scheiden.