Mirror, the

De Spiegel, Tarkovsky’s meest persoonlijke werk, in een unieke restauratie! Een stervende man van in de veertig blikt terug op zijn verleden. Zijn kindertijd, zijn moeder, de oorlog, persoonlijke momenten en dingen die vertellen over de recente geschiedenis van de hele Russische natie.
Dit meest persoonlijke werk van Tarkovsky is een mengeling van jeugdherinneringen, nieuwsbeelden en gedichten van Tarkovsky’s vader, en dé archetypische Tarkovsky-film. Tijdens een zware zenuwinzinking herbeleeft de hoofdpersoon zijn jeugd. Beelden van zijn geliefde moeder, zijn eerste vriendinnetje en het huis van zijn kinderjaren trekken voorbij. Nostalgie, weemoed en dromen: Tarkovsky noemde De spiegel zijn meest persoonlijke film – wat het publiek niet verhinderde de regisseur boze brieven te schrijven waarin hij gekapitteld werd vanwege ‘het hermetische karakter’ van de film. De film ondervond zo’n weerstand van de Sovjet autoriteiten dat Tarkovsky met gedachte speelde om te stoppen met regisseren. Brieven van aanhangers weerhielden hem hier van. In de inleiding van De verzegelde tijd citeert hij zo’n brief: ‘Ik ben u dankbaar voor De spiegel. Ik heb precies zo’n jeugd gehad. Hoe kon u dat weten?’ Complex is De spiegel zeker: heden en verleden lopen door elkaar, het scenario is grillig en het spel is vaak geïmproviseerd. De spiegel is dan ook dé archetypische Tarkovsky-film, waarin de menselijke ziel zich metafysisch verheft boven vriendelijk wuivende korenvelden. ‘Ik geloof dat genezing ontstaat door een spirituele crisis’, schreef Tarkovsky, ‘een spirituele crisis is een poging om zichzelf te vinden.’