Giulietta degli spiriti

In ‘Giulietta degli spiriti’ (Giulietta van de geesten, 1965), schilderde Federico Fellini een vrouwenportret. Giulietta: een toonbeeld van gewoonheid is ze en dat wil ze blijven. Fellini houdt zich in deze film strikt aan Giulietta’s perspectief. Griezelig? Jazeker. En pervers, gretig vormgegeven volgens de smaak van Fellini. Vaak wordt vergeten dat Fellini's films uiteindelijk draaien om een hartstochtelijk verlangen naar eenvoud. Die verraadde hij alleen in de kantlijn van zijn films. Of, zoals in ‘Giulietta degli spiriti’, tot slot, als voetnoot.